اعتصاب غذا برای عزای امام حسین (ع)
به گزارش مجله 10 از 10، صبح روز عاشورای سال 1369 به چشم خود شفای برادران آزاده بیمار را می دیدم که با چشمانی پر از اشک در سوگ مولایمان حسین (ع) ایستاده بودند. آنها تا روز قبل به علت بیماری قادر نبودند روی پا بایستند، اما اکنون نه تنها روی پای ایستاده بودند بلکه نوحه می خواندند و بر سینه می زدند.
به گزارش خبرنگاران، مرتضی نظم ده از جمله آزادگان دوران هشت سال دفاع مقدس که سالها در اسارت بعثی ها برای امام حسین (ع) عزاداری کرده است. او در خاطراه ای روایت می کند: ایام محرم در پیش بود و شیفتگان امام حسین (ع) برای بر پا داشتن مراسم عزاداری مهیا می شدند. فرمانده اردوگاه و سایر عمال بعثی عراق در همان شبهای اول محرم با برپایی و انجام مراسم سوگواری به شدت مخالفت کردند.
ما هم دست به اعتصاب غذا زدیم. بعد از 48 ساعت فرمانده اردوگاه در قبال خواست ما تسلیم شد و گفت: شبها به مدت دو تا سه ساعت، آن هم به صورت نشسته، اجازه دارید عزاداری کنید.
صبح روز عاشورای سال 1369 به چشم خود شفای برادران آزاده بیمار را می دیدم که با چشمانی پر از اشک در سوگ مولایمان حسین (ع) ایستاده بودند. آنها تا روز قبل به علت بیماری قادر نبودند روی پا بایستند، اما اکنون نه تنها روی پای ایستاده بودند بلکه نوحه می خواندند و بر سینه می زدند. می دانستم که وقوع این معجزات جز با کمک امام حسین(ع) و ائمهی معصومین (ع) امکانپذیر نیست.
غوغایی بود. صدای بچه ها طنینی ملکوتی در فضای افکنده بود و تأثیر آن به حدی بود که بعضی از مأموران شیعه که در اردوگاه بودند، اشک در چشم هایشان حلقه زده بود ولی قدرت ذکر حتی کلمه ای را نداشتند.
منبع: خبرگزاری ایسنا