چرا متیو پری هیچگاه به یک ستاره سینما بدل نشد؟ - مجله 10 از 10

خب، او در واقع می توانست و این کار را هم انجام داد. پری فیلم های مستقل قابل توجه بسیاری ساخت، کار خارق العاده ای از خود در درام های تلویزیونی آرون سورکین ارائه کرد و برای یک تیاتر پیروز که روی صحنه وست اند لندن و برادوی رفت، نمایش نامه نوشت. اما تکرار پیروزیت بزرگ دنیای سریال ها و موقعیت افسانه ای که در قاب کوچک تلویزیون داشت، در سینما محقق نشد و او نتوانست سرمایه شغلی خود را نقد کند و مجددا آن را در هالیوود سرمایه گذاری کند.

شاید شدنی بود اگر می توانست به طور کامل از دست مسائل اعتیادش رهایی یابد یا اگر این مسائل در یک دنیا موازی دیگر هرگز وجود نداشتند. اما این خیالات بی معنی هستند. این مسائل مسلما بخشی از زیست بوم شخصی او بود. یقینا این مسائل ضمانت کردن پری را برای هر استودیویی سخت می کرد. حرفه سینمایی او بعد از سریال دوستان (Friends) بیشتر به پیداکردن فیلم نامه هایی گذشت که او از آن ها خوشش می آمد، به آن ها مرتبط می شد و تهیه نمایندگان را مجاب می کرد تا بودجه مستقلی بر اساس مقدار حضور او تامین نمایند. اما حتی این اندیشه نیز زیاد با منطق هم خوانی نداشت. رابرت داونی جونیور که تاریخچه اعتیادش افسانه ای است، کارش به جایی کشید که به یک نام بزرگ ابرقهرمانی در دنیا استودیو های شرکتی تبدیل شد.

پس بله. با اندکی چاشنی شانس، متیو پری می توانست آینده شغلی جسی آیزنبرگ را داشته باشد و نقش لکس لوتور و مارک زاکربرگ را در دنیای فیلم ایفا نماید و داستان هایی آمیخته به مزاح و کنایه را برای نیویورکر و مک سویینی بنویسد.

شاید ارتباطی با طبیعت اعتیاد آور معروفیت تلویزیون داشته باشد، آن هجوم دوپامین ناشی از هویت برند بین المللی که قاب کوچک برای تو می سازد که با امنیت یک کار معمولی با عایدی بالا در 20 سالگی تو ترکیب شده و چنان پولی نصیب تو می نماید که هیچ کس جز شماره یک های لیست هالیوود حتی آن را به خوابشان هم ندیده اند و پری زمانی به بلوغ رسید که تلویزیون داشت وجهه جدیدی به خودش می گرفت و دیگر همان احتیاج سابق به این نبود که خودت را برای دیگران اثبات کنی. یقینا هیچ کس خیال سروری تلویزیون را نداشت یا رسیدن به دستاورد هایی که پری به آن ها دست یافته بود.

تمامی بازیگران سریال دوستان در شیرین کاری استاد بودند، آن هم با ارائه یک کمدی فیزیکال و خنده حضاری که در استودیو بودند (در تقابل با سکوت کرنماینده استودیو های فیلم سازی جایی که بازیگر شاید در نگاهی گذرا چهره عبوس و متفکر کارگردان را ببیند که در نور ویدیوی تکرار صحنه منعکس می گردد)

مانیکا، جویی، راس، ریچل و فیبی چهره ها، صدا ها و شخصیت هایی داشتند که در تلویزیون خوشایند به نظر می رسید و چندلر بینگ حتی بیشتر از همه آن ها. به این علت که او کسی بود که باید بامزه باشد و باید دیگران و بعلاوه مایی را که در خانه نشسته بودیم، می خنداند و پری که در مقام نویسنده نیز در سریال حضور داشت، بیش از حد از پیروزیت فراتر از انتظار کمدی خود در نقش تلویزیونی ادامه دارش مطلع بود.

دنیای فیلم ها فرق دارد. وقتی استیون اسپیلبرگ برای اولین برای جورج کلونی جوان را دید، به نظر آینده شغلی سینمایی بزرگی را برای او پیش بینی نموده بود اگر او می توانست جلوی تکان دادن سرش از روی حماقت را بگیرد و این کاری بود که کلونی انجام داد. البته به همین سادگی نیست اما طرز رفتار باید کنترل گردد که بسی سخت است اگر این مقوله به چیزی تبدیل شده باشد که تا آن نقطه از شما یک ستاره ساخته بود. شما باید آرامش درون خودتان را پرورش بدهید و روی کار متمرکز باشید اگر می خواهید در نقش های مختلف وقتی پا به دهه های 30 و 40 زندگی خود می گذارید، موجه به نظر برسید درست مثل بازیگر سابق برنامه تلویزیونی میکی ماوس رایان گاسلینگ.

پری در بعضی کمدی رمانتیک های دلپذیر بازی کرد، مثل فیلم درباره بدبیاری (Three to Tango) یا فیلم دوست داشتنی دوباره 17 که اهمیت ویژه ای برای متیو پری داشت که در نقش یک مرد میان سال مایوس ظاهر می گردد که دوباره در کالبد یک نوجوان با بازی زک افرون تناسخ می یابد.

پری بازیگر فوق العاده ای بود که می توانست در مقام یک بازیگر کاراکتر های خاص و نویسنده زبردست فیلم ها به تکامل برسد اگر صنعت فیلم سازی تا این حد درباره ژانر و انتظارات از یک فرد کوته نظری نمی کرد. جولیا لوئیس دریفوس که در سریال ساینفلد و ویپ بی نظیر ظاهر شده بود، اکنون در مقام بازیگر فیلم های نیکول هالف سنسر و دیگران شکوفا می گردد. پری هم می توانست. اما هر قسمتی از سریال دوستان او را در تالار مشاهیر قرار می دهد. خسارت و فقدان بزرگی برای سینما است.

منبع: The Guardian