پیش بینی های تلخ پاندورا دانشمندان را شوکه کرد
به گزارش مجله 10 از 10، ایسنا نوشت: در حالی که لیست سیارات فراخورشیدی به بیش از 5000 دنیا شناخته شده توسعه می یابد، صحت کشف قمرهای فراخورشیدی با شک و تردید روبه رو شده است.
تحقیقات تازه تردیدی در این مورد به وجود آورده که اولین قمر فراخورشیدی کشف شده بشر کشف دقیقی نبوده است. در واقع، همین یافته ها بعلاوه نشان داد که قمرهای فراخورشیدی به طور کلی ممکن است تنها در صورتی خود را نشان دهند که بسیار بزرگ باشند.
این تحقیق نشان می دهد که اگرچه دلیلی وجود ندارد که بگوییم در منظومه های سیاره ای دیگر قمرها به دور دنیا ها نمی چرخند اما یافتن آن ها یک کار سخت است.
در سه دهه پس از اولین کشف یک سیاره فراخورشیدی، لیست دنیا های اطراف ستاره های دیگر با بیش از 5000 نمونه تایید شده تا به امروز رشد نموده است. با این حال، هر قمر فراخورشیدی احتمالی یا ماه فراخورشیدی که به دور این دنیا ها می چرخد، از دست ستاره شناسان قسر در رفته است.
تا سال 2018 اخترشناسان بر این باور بودند که یک ماه فراخورشیدی را در اطراف سیاره Kepler-1625 b، که شبیه به سیاره مشتری است و در فاصله حدود 8000 سال نوری از زمین قرار گرفته است، مشاهده نموده اند. سپس، در ماه ژانویه سال 2022، اخترشناسان به این باور رسیدند که دومین ماه فراخورشیدی را نیز مشاهده نموده اند که این بار به دور سیاره فراخورشیدی Kepler-1708 b که یک غول گازی با جرم 4.6 برابر مشتری است و در فاصله 5400 سال نوری از زمین قرار گرفته است، می چرخد. خود این سیاره فراخورشیدی در سال 2021 کشف شده بود.
اما با این حال، این بدان معنا بود که از 5000 سیاره فراخورشیدی شناخته شده تنها دو سیاره دارای قمر پیدا شده اند. این موضوع چندان برای منجمان نگران نماینده نبود، زیرا آن ها استدلال می کردند که خود این دنیا ها بسیار دور هستند و قمر فراخورشیدی باید بسیار کوچکتر از سیارات فراخورشیدی باشد. بنابراین، یافتن آن ها باید بسیار سخت تر باشد، درست است؟ با این حال، در حال حاضر، کشف این دو قمر نیز در هاله ای از ابهام قرار گرفته است.
رنه هلر (René Heller)، رهبر تیم و دانشمند مؤسسه تحقیقاتی منظومه شمسی ماکس پلانک (MPS) در بیانیه ای گفت: قمرهای فراخورشیدی به مقدار ای دور هستند که ما نمی توانیم آن ها را مستقیما ببینیم، حتی با قوی ترین تلسکوپ های مدرن. ما دوست داشتیم کشف قمرهای فراخورشیدی در اطراف Kepler-1625 b و Kepler-1708 b را تایید کنیم، اما متاسفانه، تحلیل های ما خلاف این را نشان می دهد.
سیارات فراخورشیدی اغلب در حال چرخش به دور ستاره میزبان خود هنگامی که از مقابل آن عبور می نمایند، دیده می شوند که باعث افت کوچکی در خروجی نور ستاره می گردد. این روش باید روی قمرهای فراخورشیدی نیز کار کند، اما از آنجایی که این قمرها بسیار کوچک تر از دنیا هایی هستند که به دور آن ها می گردند، افت نوری که ایجاد می نمایند بسیار اهمیت دارد.
علاوه بر این یک قمر فراخورشیدی در حالی که دانشمندان گذر آن را دیدن می نمایند باید در نقطه ای دقیق از مدار خود باشد زیرا سیاره میزبان آن نیز همزمان از روبه روی ستاره خود عبور می نماید. اساسا، آن قمر باید در یک موقعیت بسیار خاص نسبت به سیاره باشد تا بتواند جلوی نور ستاره خود را بگیرد. این در واقع یکی از دلایلی است که شواهدی از ماه فراخورشیدی Kepler-1625 b در داده های تلسکوپ فضایی کپلر ظاهر شد و سپس ناپدید شد و تنها در رصدهای بعدی تلسکوپ فضایی هابل دوباره ظاهر شد.
هلر و همکارانش با استفاده از یک الگوریتم رایانه ای به نام پاندورا به اخبار ناامیدنماینده ای در خصوص قمرهای فراخورشیدی Kepler-1625 b و Kepler-1708b رسیدند. استفاده از پاندورا، که برای تسریع کشف قمرهای فراخورشیدی طراحی شده است، در داده های جمع آوری شده به وسیله تلسکوپ فضایی کپلر ناسا از Kepler-1708 b نشان داد که سناریوهایی که فاقد قمر فراخورشیدی هستند مشاهدات سیاره فراخورشیدی و ستاره اش را به تنهایی شرح می دهند.
مایکل هیپکه (Michael Hippke)، یکی از نویسندگان این مطالعه و ستاره شناس رصدخانه سونبرگ، در این باره گفت: احتمال چرخش قمر به دور Kepler-1708b به وضوح کمتر از گزارش های قبلی است. داده ها وجود قمر فراخورشیدی در اطراف Kepler-1708b را نشان نمی دهند.
برای Kepler-1625 b، هیپکه و هلر پیشنهاد می نمایند که اثری به نام تاریک شدن اندام ستاره ای که می تواند باعث تغییرات در روشنایی در سراسر یک ستاره گردد، بر سیگنال قمر فراخورشیدی پیشنهادی تأثیر گذاشته است. آنها می گویند که تاریک شدن اندام ستاره ای در واقع مشاهدات ستاره مادر را بهتر از تاریک شدن ناشی از حضور یک قمر بیگانه بالقوه شرح می دهد.
علاوه بر این، تحقیقات این تیم بعلاوه به طور کلی اخبار بدی را برای شکارچیان قمرهای فراخورشیدی ارائه کرد. هنگامی که این دو نفر از پاندورا برای پیش بینی انواع قمرهای فراخورشیدی استفاده کردند دریافتند که تنها قمرهای بسیار بزرگ که تقریبا دو برابر مقدار گانیمد، بزرگترین قمر منظومه شمسی را دارند با فناوری فعلی قابل مشاهده است.
اگر منظومه های سیاره ای دیگر مانند منظومه شمسی باشند، وجود این نوع قمر واقعا عجیب خواهد بود. ما حدود 290 قمر منظومه شمسی را می شناسیم و هیچ کدام با این قمر پیشنهادی مطابقت ندارند و این بدان معناست که تشخیص قمر فراخورشیدی می تواند حتی کمتر از آنچه پیش از این بوده، گردد.
5858
منبع: خبرآنلاین