دفن اجساد در سرمای زیر 196 درجه به امید زنده شدن دوباره! - مجله 10 از 10

به گزارش خبرنگاران، آن زمان است که عمر زمین هم به انتها خواهد رسید؛ بنابراین زندگی ابدی روی کره زمین به هیچ عنوان امکان پذیر نیست. اما چه اتفاقی می افتاد اگر ما می توانستیم تا صد هزار یا حتی هزار سال دیگر زندگی کنیم، درحالی که امروز میانگین سن بشر 75 سال است؟

از خیال تا واقعیت

تصور کنید که 100 سال پیش زندگی می کردید و یک نفر به شما می گفت که یک روز، بشر قدم به کره ماه خواهد گذاشت یا اینکه روزی علم آن قدر پیشرفت خواهد نمود که قلب یک بیمار را از سینه درمی آورند و به جایش قلب مصنوعی می گذارند. آن وقت شما چه می گفتید؟ شاید چنین ادعایی را باور نمی کردید و تنها عکس العملتان خندیدن به این حرف های محال بود.

ممکن است امروزه نیز این ادعا که می توان به مغز انسان پس از مرگ مواد مخصوص ضدانجماد تزریق کرد و آن را با نیتروژن مایع به مقدار ای خنک نگه داشت که به بافت های داخلی آن صدمه وارد نگردد و دوباره بتوان ان را زنده کرد مضحک به نظر برسد اما یک نکته مهم را باید یادآور شد: اگر انسان در آب یخ بیفتد و خفه گردد، شش هایش پر از آب می گردد و قلبش از تپش می افتد.

هرچند تمامی این نشانه ها از نظر علم پزشکی مشخصات یک فرد مرده است اما در بسیاری از موارد افرادی که در چنین موقعیتی قرار گرفته اند تنها به علت فعالیت های ذهنی و حافظه دست نخورده شان از مرگ نجات یافته اند. پس شاید در آینده علم آن قدر پیشرفت کندکه احیای مغز منجمد شده انسان پس از 100 سال مثل راه رفتن امروزی انسان روی کره ماه باشد. پایه های این علم در زمان حال پی ریزی شده و سرمازیستی نامی است که برای آن انتخاب نموده اند.

سرمازیستی

در سرمازیستی که دانشی نوبنیاد است، پس از مرگ، دمای بدن انسان را به مقدار ای پایین می آورند که تا حد ممکن به بافت های بدن صدمه نرسد به این امید که بتوان در چند صد سال آینده او را دوباره زنده کرد. انسان هایی که به روش سرمازیستی حفظ می شوند، در دنیای امروز هیچ شانسی برای برگشت ندارند و تنها به این امید که شاید در آینده علم به درجه ای از پیشرفت برسد که دوباره بتوانند زنده شوند، تن به این کار می دهند.

برای همین برخی از افرادی که دچار بیماری لاعلاج می شوند، حفظ شدن در نیتروژن مایع را انتخاب می نمایند تا شاید در آینده راه درمانی برای بیماری شان پیدا شده باشد و با زنده شدن دوباره، درمان شوند. البته باید گفت زنده سازی مرده ها در آینده تنها یک فرضیه است و هنوز دانشمندان قدم اول را در این باره برنداشته اند.

حتی این علم، منتقدان بسیاری نیز دارد که از جمله آنها می توان از استیو جونز- از زیست شناسان مشهور انگلیسی که در رشته ژنتیک تخصص دارد- نام برد. گفته می گردد که از سال 1962 تا به امروز تقریبا 200 نفر به صورت سرمازیستی نگهداری می شوند که البته این کار تنها پس از مرگ امکان پذیر است.

سوالی که در این بین مطرح می گردد، این است که با مرگ انسان علائم حیاتی او از بین می رود، پس چگونه می توان امید داشت که در آینده یک جسد منجمد شده دوباره زنده گردد؟

علم پزشکی روز می گوید که مرگ چهار تا شش دقیقه پس از اینکه قلب از تپش می افتد، رخ خواهد داد. در این حالت چنانچه بیشتر از 10 دقیقه ماساژ قلبی داده گردد، کمترین آسیب به مغز خواهد رسید. بعلاوه مرگ واقعی زمانی اتفاق می افتد که ساختار سلولی و شیمیایی بدن دچار اختلال می گردد و در این زمان حتی پیشرفته ترین تکنولوژی ها و فناوری های پزشکی نیز هیچ کمکی به زنده ماندن فرد نمی نماید.

از این رو هدف سرمازیستی این است که از مرگ همه سلول ها و ساختار سلولی جلوگیری کند و آسیب ها را به حداقل برساند؛ تا اینکه به هوش آمدن دوباره در آینده، شاید امکان پذیر گردد. بنیاد طول عمر آلکور بزرگ ترین و شناخته شده ترین نهاد در زمینه تحقیقات و مطالعات سرمازیستی و داشتن تکنولوژی در این زمینه است. بنیاد آلکور یک موسسه غیردولتی است که سال 1972 در آریزونا تاسیس شد.

این بنیاد در وب سایت رسمی خود درباره سرمازیستی نوشته است: هدف سرمازیستی حفظ حیات فرد است نه اینکه بعد از مرگ او را دوباره زنده کرد. هرچند افراد بسیاری در موسسه آلکور در نیتروژن مایع منجمد شده اند اما در حال حاضر تخصص این موسسه در به وجود آوردن بانک اعضای قابل پیوند در دمای پایین است و دانشمندان این موسسه بیشتر درباره با سرمازیستی و احیای دوباره اعضای قابل پیوند مطالعه و تحقیق می نمایند و حتی در رابطه با حفظ کل بدن در نیتروژن مایع نیز با پاره ای از مسائل روبه روست.

البته همه این تحقیقات و آنالیز ها در آینده نتیجه خواهد داد. ممکن است اعضای بدن فرد به فرد دیگری که دی ان ای مشابه با هم دارند، پیوند بخورد یا اینکه مغز انسان در روبات ها مورد استفاده قرار گیرد.

روش های نگهداری

حفظ بدن پس از مرگ به دو طریق انجام می گیرد. نخستین روش این است که در آن کل بدن بدون اینکه کوچک ترین صدمه ای به آن وارد گردد، در نیتروژن مایع منجمد و به وسیله سرمازیستی حفظ می گردد و در دومین راه فقط سر انسان است که در نیتروژن مایع نگهداری می گردد؛ تا اعصاب و مغز سالم باقی بماند. به طور میانگین حفظ تمام بدن به وسیله سرمازیستی 150هزار دلار و نگهداری سر 90 هزار دلار هزینه دارد.

البته بسیاری از افراد پیش از مرگ خود، با ثبت نام در چنین بنیادهایی عضو می شوند که برای عضویت سالانه خود نیز باید مبلغ 500 دلار پرداخت نمایند. علاوه بر همه این هزینه ها، هر کسی که مایل باشد پس از مرگ به روش سرمازیستی حفظ گردد، باید پیش از مرگ 10هزار دلار انعام نیز بدهد و این انعام برای گروهی است که آماده به خدمت منتظرند که فرد بمیرد و بدون معطلی او را در نیتروژن مایع قرار دهند تا طبق این فرضیه در آینده دوباره زنده گردد.

یکی از اتاق های عمل بنیاد آلکور

روزی که قرار است فرایند سرمازیستی روی یک جسد انجام گیرد اتاق عمل بسیار شلوغ می گردد. در یک عمل ممکن است به چندین پزشک و کارمند احتیاج باشد

دستیاران پزشک سعی می نمایند تا رگ های اصلی خون را پیدا نمایند. در این حالت بدن در دمای 60 درجه فارنهایت یا پایین تر از آن قرار دارداین دما باعث می گردد بدون اینکه به مغز آسیبی وارد آید،گردش خون برای مدت محدودی متوقف می گردد

با پیدا شدن رگ های اصلی خون آنها را به دستگاه مخصوصی متصل می نمایند که خون را از بدن خارج نموده و مواد شیمیایی مخصوصی را جایگزین می نمایند که مانع انجماد رگ ها می گردد

در آخر کار، مخزن حاوی جسد در نیتروژن مایع فرو برده می گردد تا در دمای منفی 196 درجه سانتی گراد در طولانی مدت حفظ گردد

در این مرحله با استفاده از دستگاه غلظت ماده را برای آخرین بار مقدار گیری می نمایند تا ببیندند که آیا غلظت برای انجماد کافی است یا نه

تکنیسین اتاق عمل مجراهایی را که به دستگاه های الکترونیکی متصل است زیر نظر دارد و مقدار ماده جایگزین خون را مرتبا کنترل می نماید

پس از طی همه این مراحل جسداز اتاق عمل به اتاقی که امکانات سرمازیستی درآن فراهم است منتقل می گردد، در این جا دما تا 130 درجه سانتی گراد پایین آورده می گردد

پس از اینکه مرحله انجماد بدون یخ زدگی با موفقیت انجام شد، همه بدن فرد یا فقط مغز داخل مخزن های آلومینیومی مخصوص قرار داده می شوند