از اندونزی، پاره کردن حنجره بدون اکراه و فرار از مدرسه، تماشاگرانی که بازیگر و خاطره شدند! - مجله 10 از 10

به گزارش خبرنگار اعزامی خبرنگاران از اندونزی، تماشاگر است که به یک رقابت ورزشی جان می دهد. تصور کنید مهمترین رقابت ورزشی جهان تماشاگر نداشته باشد. چه می گردد؟ یک رقابت سرد، البته شاید با کیفیت فنی قابل قبول. به همین خاطر از تماشاگر می توان به عنوان یکی از الزامات جذابیت مسابقه ورزشی یاد کرد. در جاکارتای اندونزی، محل برگزاری سومین دوره بازی های پاراآسیایی این جنبه از ورزش و حواشی آن پررنگ دیده می گردد. سالنی نیست که پر از تماشاگر نباشد. حتی مثلاً برای تماشای مسابقه بسکتبال ایران و چین. اگر یک پای مسابقه اندونزی باشد که دیگر غوغا به پا می گردد.

این استقبال و حضور تماشاگران می تواند ناشی از جمعیت بالغ بر 255 میلیون نفری اندونزی باشد که تقریباً سه برابر جمعیت ایران است. اندونزی از منابع انسانی کم ندارد و از این پتانسیل به نحو احسن بهره می برد. در استادیوم ها از صبح تا شب بچه های محصل دیده می شوند که با اتوبوس های هم شکل و هم رنگ به استادیوم می آیند. در رفتار آنها فرار از مدرسه و اکراه از حضور در استادیوم دیده نمی گردد که اگر اینطور بود، حنجره برای ورزشکار اندونزیایی پاره نمی کردند.

آنها اصلاً آموزش دیده اند. به طور مثال در استادیوم دوومیدانی می دانند چه زمانی موقع تشویق است، چه زمانی باید سکوت کرد و... . همین تماشاگران در مراسم افتتاحیه بازی های پاراآسیایی سنگ تمام گذاشتند. اصلاً شدند یکی از دلایل جذابیت مراسم. تماشاگران شدند، یکی از هزاران هنرمند و بازیگر و هنروری که افتتاحیه مسابقات را رقم زدند. هنوز صدای زنگ صدای شان در گوش است که نام اندونزی را در چند بخش با عشق فریاد می زدند و خوش بودند از ثبت رویداد مهمی دیگر در خانه شان در کمتر از دو ماه و این خاطره برایشان می ماند.

اگر می خواهید متوجه عشق و علاقه مردم اندونزی به کشورشان شوید، فقط کافی است در زمان اهدای مدال طلا به یکی از ورزشکاران این کشور در استادیوم حاضر باشید. سرود که نواخته می گردد، همه به سمت پرچم رو می نمایند و یکصدا سرود می خوانند. پیر و جوان هم فرقی ندارد. همه می خوانند از پیرمرد سالخورده که با سلام نظامی به پرچم کشور احترام می گذارد تا دخترک داوطلبی که در اواسط دهه دوم زندگی اش شاهد وقوع اتفاقی مهم در خانه است، اتفاقی که شاید چند سال دیگر منجر به وقوع اتفاقی مهم تر در این کشور گردد.

یکی دو روز دیگر بازی های پاراآسیایی 2018 تمام می گردد و در میان تمام خاطر ه هایی که از جاکارتا می ماند، از ترافیک و شلوغی همیشگی اش، از فقری که آشکارا در بیشتر نقاط شهر دیده می گردد، از هجوم سرسام آور موتورسواران که بی وقفه است، از گِرب های (نوعی ماشین) شش نفره و چهار نفره و موتوری و... ، حضور تماشاگران هم مثال می گردد و الگو که مثلاً می توانی به سالن بروی و شاهد باخت تیمت با اختلافی سنگین باشی، اما با یک یا دو امتیاز سالن را روی سرت بگذاری. تمام ورزش دیگر به برد و باخت نیست. نمایش فرهنگ هم انگار بخشی است که باید جدی گرفته گردد.