توکیو از نمای نزدیک؛ برنده شدیم؟ - مجله 10 از 10

در واقع این بیانیه محصول مشترک وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک بود که به درستی به چند مورد درخور توجه اشاره کرده تا به نوعی این فرضیه را به فکر بیاورد که عملکرد کاروان ایران در این دوره از بازی ها نزدیک فوق العاده بوده است. در زیر به پنج موردی که در این بیانیه بر آن تأکید زیادی بر آن شده، اشاره شده است؛ پنج موردی که همگی درست است و می توان از آن ها به نام فاکتور های برنده در المپیک توکیو نام برد.

1 - کاروان ایران توانست 68 سهمیه بازی های المپیک 1+2020 را کسب نماید که 66 نفر از دختران و پسران ما اعزام شدند که بالاترین سهمیه کسب شده در تاریخ ورزش ایران بود.

2- تعداد سهمیه های بانوان 10 نفر بود که در طول تاریخ حضور ایران در المپیک، یک رکورد محسوب می شود.

3- در سه رشته تیمی (والیبال، بسکتبال و شمشیربازی) کسب سهمیه کردیم که برای نخستین بار این پیروزیت به دست آمد.

4- شایستگان ورزش کشور در این المپیک سه مدال طلا، دو مدال نقره و دو مدال برنز کسب کردند که از نظر کیفی، دومین نتیجه کیفی حضور ما در تمامی ادوار بازی های المپیک محسوب می شود.

5- در دو رشته تیراندازی و کاراته برای نخستین بار به مدالی، آن هم از نوع مرغوب رسیدیم و تعداد رشته های مدال آور ما را به شش رشته رسانید که بی سابقه است.

نکته ای که در این میان فراموش شده، تفسیر درست واقعیاتی است که می تواند به آینده ورزش ایران کمک می کند. می توان در کنار این پیروزیت هایی که ستاد عالی بازی ها برشمرده، به ده ها مورد از عدم پیروزیت های همین کاروان اشاره کرد، ولی از آنجا که باید جانب انصاف رعایت شود، می شود به همین پنج بندی که اشاره شده و از آن به نام فاکتوری برای پیروزیت کاروان ایران در المپیک توکیو یاد شده است، از زاویه ای دیگر هم نگاه کرد؛ زاویه ای که مشخص می کند آن قدری که مسئولان روی آن ها مانور می دهند، موضوع شگفت آوری نیست و در مجموع چندان اتفاق خاصی در مقایسه با المپیک قبلی در ریو رخ نداده است!

مسئولان کنونی ورزش ایران در شرایطی اتفاقات رخ داده در المپیک توکیو را برجسته می کنند که به خوبی می دانند هرگز توانایی نزدیک شدن به نتایجی را که کاروان ایران در بازی های المپیک لندن گرفته، نداشته و ندارند. در آن بازی ها، کاروان ایران پیروز به کسب هفت طلا، پنج نقره و یک برنز شد که به نظر می رسد در تاریخ ورزش ایران قرار است جاودانه شود! از آنجا که باید المپیک لندن را یک استثنا توصیف کرد، پس بهتر است نتایج کاروان ایران را با نتایج المپیک ریو مقایسه کرد.

به درستی اشاره شده که ایران در توکیو بیشترین سهمیه را به دست آورده، ولی تعداد سهمیه های بیشتر در واقع کمکی به دستاورد مدالی ایران نکرده است. ایران با 66 اعزامی در توکیو به هفت مدال طلا رسیده است که اگر قرار به حساب دستاورد مدالی به صورت میانگین باشد، این عدد و رقم در مقایسه با 61 اعزامی به ریو و کسب هشت مدال، رتبه پایین تری را به دست می آورد.

دیگر موضوعی که مسئولان کنونی تلاش زیادی می کنند روی آن مانور داده و از آن به نام یک دستاورد حرف بزنند، اعزام بیشترین تعداد ورزشکار زن به بازی های المپیک است. این مورد انکارناپذیر است، ولی باز جای بحث دارد. اگر در بین 10 ورزشکار زن اعزامی به توکیو، نازنین ملایی در قایقرانی فاکتور گرفته شود، بقیه روز هایی بسیار معمولی را سپری کردند و حتی در یک مورد از دیدگاه کارشناسان دوومیدانی حق یکی از ورزشکاران دیگر خورده شد و به قرار با زدوبند ورزشکاری از سهمیه یونیورسالیتی استفاده کرده که شایستگی اش را نداشت؛ اما فارغ از این مورد کارنامه زنان ایران در المپیک ریو بسیار پرافتخارتر از المپیک کنونی شد. در ریو، کیمیا علیزاده پیروز شد اولین مدال تاریخ ورزش زنان ایران را به دست بیاورد و در تکواندو مدال برنز را به گردن بیاویزد؛ امری که در این دوره حتی یک ورزشکار زن ایرانی به آن نزدیک هم نشد. البته با احتساب 9 ورزشکار زنی که به المپیک ریو رفته اند، فرستادن 10 ورزشکار زن که یکی از آن ها هم با سهمیه یونیورسالیتی بوده و یکی دیگر هم به دلیل مصدومیت رقیب سهمیه را به دست آورده، چندان رشدی در این زمینه هم حاصل نشده است.

ستاد عالی بازی ها به درستی اشاره کرده از لحاظ کیفی بعد از المپیک لندن دومین نتیجه تاریخ را به دست آورده، ولی این مورد هم باز جای بحث دارد؛ تفاوت کیفیت این دوره با بازی های ریو فقط در یک نقره خلاصه می شود. در واقع ایران در المپیک ریو سه طلا، یک نقره و چهار برنز گرفت، ولی در توکیو این مدال ها به سه طلا، دو نقره و دو برنز رسید.

درست است که در المپیک ارزش مدالی به ترتیب طلا و نقره را برجسته تر می کند، ولی واقعیت این است که ایران در توکیو در مقایسه با المپیک ریو حتی یک مدال هم کم گرفته است! در ریو کاروان ایران هشت مدال گرفت، ولی در توکیو هفت مدال. شاید از لحاظ کیفی بهتر باشد، ولی از لحاظ کمی بدتر و یک گام رو به عقب تر بوده است. ضمن اینکه نباید فراموش کرد کاروان ایران در بازی های المپیک ریو بیست و پنجم شد، ولی در این دوره که به زعم مسئولان ورزش ایران درخشان تر بوده، به رتبه بیست و هفتمی رسیده است!

از مدال طلای تیراندازی و کاراته هم به نام فاکتور برنده دیگری یاد شده که باز هم نباید فاکتور شانس را در این بین نادیده گرفت؛ کاروان ایران خوش شانس بود که در این دوره از بازی ها، کاراته برای اولین و احتمالا آخرین بار شانس حضور در المپیک را به دست آورد، وگرنه هرگز نمی شد روی طلای سجاد گنج زاده مانور داد و از آن به نام یک دستاورد تازه حرف زد؛ گو اینکه خود همین مسئولان هم هرگز فکرش را نمی کردند جواد فروغی در تیراندازی طلا کسب کند تا بخواهند بعدا از آن به نام یکی از دستاوردهایشان حرف بزنند!

البته بی انصافی است اگر زحمت مسئولان ورزش ایران در سال های منتهی به بازی های المپیک نادیده گرفته شود؛ سهم آن ها در همین پیروزیت های حاصل شده پررنگ است و چه بسا اگر حمایت های مادی و معنوی آن ها از ورزشکاران و فدراسیون ها نبود، نیمی از همین دستاورد هم حاصل نمی شد. بااین حال بهتر است برای سروسامان دادن بیشتر به آینده ورزش ایران، همه اتفاقات خوب و بد در یک ظرف چیده شود تا با ارزیابی دقیق تر، ورزش ایران سود بیشتری ببرد، وگرنه واقعیت این است که در مقایسه با المپیک ریو ما نباخته ایم، ولی قطعا برنده هم نشده ایم که بخواهیم شنل قهرمانی بپوشیم. در خوش بینانه ترین حالت ممکن مساوی کرده ایم؛ آن هم نه از آن دست مساوی هایی که خارج از خانه حاصل شده باشد و چشم امید به جبران در بازی برگشت داشته باشیم، بلکه از آن مساوی هایی که بوی درجازدن می دهد.