بیرانوند کار خاصی نکرده است! - مجله 10 از 10

بیرانوند، اما در دقایق ابتدایی بازی نشانی از آن دروازه بان عظیم ایرانی نداشت؛ او که معینا اسیر استرس شده بود، روی خروج ها برای دفع توپ از کناره ها دو اشتباه مهلک مرتکب شد و بعد هم در بازی با پا که اتفاقا یکی از نقط قوتش بوده، چند اشتباه داشت و توپ را به بازیکنان تاتنهام واگذار کرد.

البته خوش شانس بود که اشتباهات اولیه اش در بازی، باعث گل خوردنش نشد؛ چون هرچه بازی به جلوتر رفت، او تبدیل به همان بیرانوندی شد که همه ایرانی ها می شناختند؛ علیرضا هر بار در حکم بازی سازی توانمند در کار تیمی شرکت می کرد و با اشاراتی که غالبا به سینه اش می کرد، پیامی برای هم تیمی ها ارسال می کرد که میخواهد توپ را کجا و چطور به آن ها بسپارد.

اوج هنرش، اما در سیو های بی شمارش بود؛ او که یک تنه باید از خط دفاع شنماینده آنتورپ محافظت می کرد، از مجموع 10 ضربه ای که به سمت دروازه اش زده شد، هشت تا را سیو کرد و دو تا را هم گل خورد؛ دو ضربه ای که علیرضا کمترین نقش را در آن ها داشت.

شاهکارش، اما دریافت یک تک به تک کامل از وینیسیوس جونیور بود و دفع توپ خطرناک لوسلو آرژانتینی؛ هرچند که همین دو بازیکن در ادامه توانستند بالاخره دروازه سنگربان ایرانی آنتورپ را باز نمایند. دایو بلند بیرانوند روی ضربه ایستگاهی گرت بیل که توپ را به تیر کوبید تا در ادامه وینیسیوس آن را تبدیل به گل کند، دیگر واکنش درخور توجه بیرو در این بازی بود. با وجود آن همه سیو و تبدیل شدن به بهترین بازیکن باشگاه بلژیکی در تقابل با تاتنهام، به نظر نمی رسد علیرضا بیرانوند کار خاصی انجام داده باشد!

او حتی اگر بالاترین نمره را هم از این ملاقات گرفته باشد، باز برای تبدیل شدن به علیرضا بیرانوند واقعی فاصله زیادی دارد. در واقع او هنوز هم با تعریف و تمجید هایی که همچنان در رسانه های ایرانی نصیبش می گردد، فاصله زیادی دارد! نه اینکه بیرانوند عملکرد بدی داشته یا اشتباه فاحشی نموده یا اینکه تاتنهام تیم کوچکی است؛ نه، علیرضا بیرانوند کار خاصی ننموده، چون او علیرضا بیرانوند است! در واقع اگر غیر از درخشش در ملاقات های حساس از بیرانوند انتظار دیگری برود، اشتباه است.

مگر نه اینکه او درون دروازه می ایستد تا سیو کند و مانع از گل خوردن تیمش گردد؟ مگر نه اینکه او به واسطه همین مهارت ها راهی اروپا شده و عضوی از تیم آنتورپ؟ پس باید پذیرفت که علیرضا بیرانوند حتی اگر ضربه ایستگاهی گرت بیل را هم ناقص دفع نموده و داغ گل زنی را بر دل ستاره گران قیمت اسپرز گذاشته، باز هم کار خاصی ننموده است.

شاید چنین نگاهی به علیرضا ناعادلانه باشد، ولی بهتر است قبل از قضاوت نهایی، شرایط بیرانوند را یک بار دیگر ارزیابی کرد. علیرضا بیرانوند در پرسپولیس تبدیل به چهره ای تأثیرگذار شد. او درخششی مثال زدنی در این باشگاه داشت و یکی از ارکان اصلی قهرمانی های پی در پی سرخ ها در لیگ ایران بود. از این گذشته، او در لیگ قهرمانان آسیا هم چهره ای برجسته شد و هنرنمایی های پی در پی اش در رساندن پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا تأثیر مستقیم داشت.

شاید بلایی (!) که بیرانوند در لیگ قهرمانان آسیا سر ژاوی ارناندس آورده باشد، سال های سال در ذهن این چهره مشهور فوتبال باقی بماند. داستانش هم مفصل است و مربوط به سرانجام فصل 2017-2018 که ژاوی به همراه السد، آن موقع که بازوبند کاپیتانی این باشگاه را می بست، به استادیوم آزادی رسید تا در نیمه نهایی لیگ قهرمانان برابر پرسپولیس به میدان برود. ژاوی همراه تیم قطری اش می توانستند به فینال برسند و شاید جام قهرمانی را هم بالای سر ببرند تا او با خاطره ای خوش از جهانی فوتبال خداحافظی کند، ولی درخشش غولی بلندبالا به اسم علیرضا بیرانوند، او را در تحقق رؤیایش ناکام گذاشت. هنوز هم بسیاری از علاقه مندان به فوتبال سیو بی نظیری را که بیرانوند در مقابل ضربه خارق العاده ژاوی داشت، به خاطر دارند؛ سیوی که رأی به خروج السد از لیگ قهرمانان و صعود پرسپولیس به فینال آن دوره داد.

درخشش های مکرر بیرانوند در آسیا نام او را دو بار در بین کاندیدای برترین بازیکن سال آسیا هم قرار داد و طبیعتا از او کاراکتر بهترین دروازه بان آسیا بودن را ساخت. شرایط در تیم ملی هم برای بیرانوند مشابه بود؛ او آن قدر خوب کار کرد که کسی به ذهنش هم خطور نمی کرد دروازه بانی به غیر از علی بیرو بتواند در آینده ای نزدیک درون دروازه تیم ملی بایستد. نمی گردد از درخشش بیرانوند در ترکیب تیم ملی ایران حرف زد و بی خیال مهار پنالتی کریس رونالدو در جام جهانی شد؛ بیرانوند در ملاقات حساس ایران - پرتغال در جام جهانی اخیر، کریستیانو رونالدو را روی ضربه پنالتی ناکام گذاشت تا همچنان تیم ملی شانس رسیدن به مرحله حذفی جام جهانی را داشته باشد.

او آن قدر آن روز ها نامش را سر زبان ها انداخته بود که نه تن ها در ایران و آسیا بلکه اروپایی ها هم داشتند از ظهور پدیده ای جدید حرف می زدند؛ گو اینکه بخشی از این پدیده شدن هایش هم به خاطر پرتاب های دست خارق العاده اش بود. علیرضا با ساختن چنین کاراکتری (بهترین دروازه بان ایران و آسیا) به سرش زد تا راهی فوتبال اروپا گردد و به قول خودش دروازه اروپا به رویش گگردده گردد.

کرونا، ویزا یا انتخاب اشتباه، هرچه که بود، کاری کرد تا نه تن ها دروازه اروپا به روی علی بیرو بسته بماند بلکه او رفته رفته جایگاهی را که در ذهن مخاطبان هم ساخته بود، به باد فراموشی بسپرد. بیرانوند که گفته بود فقط برای شش ماه به تیم نه چندان سرشناس آنتورپ می رود و بعد با درخشش در این تیم، راهش را به دروازه تیم های مطرح اروپایی باز می نماید، حالا فقط یک بار فرصت بازی کردن به دست آورده است! با کنار هم چیدن همین اتفاق ها معین است که بیرانوند کار خاصی ننموده است؛ او اولین بازی خود در ترکیب آنتورپ را بعد از قریب به پنج ماه نیمکت نشینی انجام داده؛ آن هم در ملاقاتی که شاید اگر عنوان گردد تشریفاتی بوده، پربیراه نیست!

بیرانوند برخلاف درخشش در پرسپولیس و تیم ملی، این بار تأثیری بر صعود تیمش به مرحله بعدی لیگ اروپا نگذاشت؛ چون آنتورپ پیش از رسیدن به لندن و تک بازی بیرو صعودش را قطعی نموده بود. از طرفی، ذوق زدگی برای مهار ضربه ایستگاهی ژاوی در نیمه نهایی حساس لیگ قهرمانان یا مهار پنالتی رونالدو در جام جهانی کجا و مهار توپ های وینیسیوس جونیور و لوسلو کجا! بیرانوند کار خاص را آنجایی انجام داد که به عنوان دروازه بان اصلی، ابتدا پرسپولیس و سپس تیم ملی را در تورنمنت های مهم در زمین نگه داشت و دو ابرستاره فوتبال جهان را ناکام کرد.

او دروازه بان خارق العاده ای است؛ شاید اگر استرس بگذارد کامل ترین دروازه بانی است که تاریخ فوتبال ایران به خودش دیده؛ چون همه چیز را با هم دارد؛ شوت گیر، تک به تک گیر، مسلط روی هوا و بازی با پای بی نظیر. با این همه استعداد، اما او نیمکت نشین تیمی نه چندان مطرح در بلژیک است. حالا شاید با قطعیت بیشتری بتوان گفت که علیرضا بیرانوند فعلا کار خاصی ننموده است؛ او آن قدر استعداد و توانایی دارد که بداند جایگاهش همان جایی است که آرزویش را دارد؛ درخشش در ترکیب اصلی یک تیم عظیم اروپایی.